Zazwyczaj nazwę polimery stosuje się do cząsteczek zbudowanych z łańcuchów i struktur organicznych – merów węglowodorowych. Istnieją jednak także związki wielkocząsteczkowe oparte o struktury zbudowane z łańcuchów i pierścieni, złożonych wyłącznie z atomów węgla oraz łańcuchy powstające z pierwiastków innych niż węgiel. Są to polimery nieorganiczne. Polimerem nieorganicznym określamy zatem układ, w którym występuje powtarzający się regularnie w strukturze związku mer nieorganiczny zawierający atom metalu lub półmetalu (metaloidu). Polimery nieorganiczne tworzone są, tak samo jak organiczne, w wyniku polimeryzacji łańcuchowej i polimeryzacji rodnikowej.

Istnieje także grupa polimerów nieorganicznych, do których wprowadza się podstawniki organiczne. Modyfikują one właściwości polimeru nieorganicznego znacznie poszerzając wachlarz właściwości oraz możliwych zastosowań.

Polimery nieorganiczne w porównaniu z polimerami organicznymi wykazują następujące cechy:

• pomiędzy atomami szkieletu występują silniejsze i dłuższe wiązania;
• są bardziej odporne na niepożądane reakcje rodnikowe;
• mają większą zdolność konformacyjną;
• wykazują zmienną walencyjność;
• są stabilne w wysokich temperaturach;
• są odporne na rozpuszczalniki organiczne;
• pozwalają na większe możliwości uzyskania projektowanej struktury o zadanych cechach.

Do polimerów nieorganiczno-organicznych zaliczamy:

• polimery krzemowe;
• polimery fosforowe;
• polimery siarkowe;
• polimery borowe;
• polimery węglowe;
• geopolimery.